1e stage week

afgelopen 4 dagen hebben wij de 1e stage week gehad. Wat was dit een bijzondere belevenis. Alles is anders en daar moet ik heel erg aan wennen. Ze gaan anders met de mensen om ( veel lomper) . Ook spreken 95% van de mensen geen Engels. Wel wonen er 2 Nederlanders. Daar kunnen we dus wel mee kletsen. 

De 1e dag hebben wij mee mogen lopen met de wondverzorging en hebben wij ook al zelf wat wonden verzorgd. De collega met wie we waren kon redelijk Engels. Ik heb nog nooit zulke grote decubitus wonden gezien. Daarna hebben we de medicatie klaar gelegd en hebben we even gegeten. Er was niet zoveel te doen. Daarna hebben we om half 8 de medicatie gedaan bij de mensen aan het diner en om 8 uur de sonde voeding gegeven, daarna mochten we al weer naar huis. 

De 2e dag hadden we een collega die geen Engels kon en het ook niet probeerde. Dat was heel lastig. Wij hebben op allerlei manieren geprobeerd te communiceren. Onze dienst begon om 3 uur en om 5 uur mochten we pas wat doen van deze collega. Toen hebben we de sonde voeding gegeven. Daarna was er weer vanaf 17: 15 tot 20:00 niks te doen. Toen hebben we weer sonde voeding gegeven en mochten we naar huis. 

Op de 3e dag waren we weer met dezelfde collega als op de 2e dag. Deze collega zei weer '' tranquilo'' en ga zitten en eet wat. Na 2 uur te hebben gezeten en 3x te hebben gevraagd of we iets konden doen, heeft ze een patiënt van de gang geplukt en mochten we de wond verzorgen. Hier kregen we geen uitleg bij en moesten we ons maar redden. Na de sondevoeding te hebben gegeven en weer 3x te hebben gevraagd of we wat konden doen of dat ze ons mee wou nemen ( aangezien ze elke keer ineens weg was) mochten en konden we eindelijk wat doen. Ik mocht injecteren in iemands culo. Daarna zijn we naar de dementerende afdeling gegaan en hebben we ieders 2 hechtingen verwijderd. Daarna hebben we weer gezeten tot 8 uur en de sondes gedaan, daarna mochten we weer naar huis.

De 4e dag kwamen we binnen in 1 en al chaos. Er was een verpleegkundige die haar 1e werkdag had. De dag van te voren is ze langs geweest voor wat uitleg en de dag erna had ze meteen een 16 uurs dienst. Ze wist niet wat ze moest en en wij ook niet. De medictaie was gevallen dus moest weer opnieuw gesorteerd worden. Ook zijn er een aantal medicaties vergeten en gebeurde er van alles. Deze verpleegkundige had in Engeland gewoond en kon goed Engels. Ze was ook speciaal aangenomen voor de stagiares. Wij hebben alles verteld wat we wisten ( wat dus niet veel was) en zijn bezig gegaan met de medicatie. Dat klopte ook voor de helft niet. Ze had om 15:00 nog niet gegeten, dus heb ik gezegd ga eerst maar wat eten. ( ze begon om 7:00 met haar dienst) dat heeft ze gedaan. Toen barstte ze in tranen uit en voelde zich heel erg in de steek gelaten. Ze wist het allemaal niet meer. Ze is ook zo in het diepe gegooid. Ze heeft haar vriend opgebeld om de  situatie uit te leggen. Later is ze naar de supervisor geweest en heeft ze een gesprek gehad. Ze kwam binnen en zei: ik weet niet waarom mijn vriend hier is maar ik ga hier nu weg. Kan ik de sleutels bij jullie achterlaten? Ik kan hier niet blijven. Toen is ze weggegaan. ( om 16:00) Wij waren toen helemaal alleen als verpleegkundige. De telefoon ging steeds af, maar wij kunnen niet opnemen omdat we ze niet verstaan. Allemaal mensen hadden vragen die wij niet konden beantwoorden. Er was een ambulance en wij wisten niet wat er aan de hand was. Er werd gezegd dat er om 18:00 een nieuwe verpleegkundige zou komen. Normaal heeft ze alleen nachtdienst. Om 18:30 was ze er nog niet. Wij nog een keer vragen hoe laat ze komt. '' Ze is er om 19:00'' Dus wij weer wachtten. Om 19:15 nog geen verpleegkundige. Uiteindelijk was ze er om 19:30. Ze kon geen Engels, maar probeerde het wel. Ze heeft ons meteen meegenomen en allemaal handelingen laten doen. Ook hebben we geholpen met medicatie etc. Hier hebben we nog een Nederlandse vrouw ontmoet. Na de sondevoeding mochten we ook weer om 20:00 weer naar huis. 

In deze 4 dagen zijn er elke dag wel 1 of 2 ambulances geweest om mensen op te halen. Ons wordt niks gezegd wat er aan de hand is of wat dan ook. 

Volgende week hebben we gesprek met de directrice en supervisor dat er iets moet veranderen en moeten wij met ideeën komen. Ik probeer het positief in te zien, alleen is dat wel erg lastig als alles elke keer tegen zit. Zondag gaan we weer met frisse moed naar stage en gaan we er weer wat van proberen te maken en hopen we dat het wordt opgelost.